Gregory van der Wiel, voormalig topvoetballer en international, stond jarenlang in de spotlights. Hij speelde onder andere voor Ajax, Paris Saint-Germain, Fenerbahçe en het Nederlands elftal, en leefde een leven dat voor velen als het summum van succes wordt gezien. Maar achter dat publieke imago speelde zich een ander verhaal af.
In interviews, waaronder een veelbesproken aflevering van Real Talk (2021), vertelt Van der Wiel openlijk over zijn mentale worstelingen. Hij kampte met paniekaanvallen, onzekerheid en periodes van diepe onrust. Tijdens zijn tijd in het buitenland, onder andere in Turkije en Canada, merkte hij dat de druk van verwachtingen, voortdurende beschikbaarheid en gebrek aan een stabiele sociale omgeving hem mentaal begon op te breken.
Wat begon met vage klachten groeide uit tot paniekaanvallen die zijn dagelijks functioneren beïnvloedden. Hij gaf aan dat hij zich vaak onbegrepen voelde: “Je hebt geld, roem, alles – en toch voel je je slecht. Dat snapt niemand.” Vooral in de voetballerij heerst er nog weinig ruimte voor openheid over mentale problemen. “Je moet sterk zijn, altijd doorgaan. Emotie tonen is zwakte. Maar dat is precies het probleem,” aldus Van der Wiel.
Het breekpunt kwam na zijn tijd bij Toronto FC. Daar besloot hij tijdelijk te stoppen met voetballen. Hij ging in therapie, richtte zich op zelfonderzoek en sprak voor het eerst openlijk over zijn mentale gezondheid. Deze keuze bracht niet alleen rust, maar opende ook een maatschappelijk gesprek over mentale kwetsbaarheid bij topsporters.
In plaats van zich volledig terug te trekken, besloot Van der Wiel zijn ervaringen te delen om anderen te helpen. Hij liet zich uit over het gebrek aan mentale begeleiding in de topsportwereld en benadrukte het belang van zelfkennis, reflectie en psychologische ondersteuning. Niet vanuit zwakte, maar vanuit kracht.
Daarnaast richtte hij zich op nieuwe ondernemingen buiten het voetbal, waarin creativiteit en vrijheid centraal staan. Deze stap hielp hem niet alleen mentaal herstellen, maar gaf hem ook een gevoel van autonomie dat hij als profvoetballer vaak miste.